آدمیزاد است دیگر . . .

گاهی یادش می‌رود مواظب خودش باشد . . .

خط می‌افتد روی شیشه‌ء دلش، غصه انبار می‌شود توی دلش . . .

ابر می‌شود، باران می‌شود، سرگردان می شود، گم می شود حتی . . .
چشم باز میکند می بیند قسمتی از خودش جا مانده توی تونل زمان . . .
از یه جایی دیگر خودش نیست . . .
خودت نیستی هیچ چیز سر جای خودش نیست . . .

تو هم آن آدم قبلی نیستی . . .

انگار احساست را توی یکی از همان خانه ها،کوچه ها ،مغازه ها . . .

کنار آدمی که دیروز آشنا بود جا گذاشتی،فکر میکنی گم شدی . . .
اما این خانه،این کوچه،این مغازه،این آدم ها همان آدم های دیروزی اند ،همان 
مغازه و کوچه و خانهء دیروز ;
اما تو دیگر آن آدم دیروز نیستی...
بعضی وقتها آدم با خودش هم غریبگی میکند با خودش هم غریبه می شود ...
گاهی و بدترین حالت وقتیست که توی دالانای خودت گم شوی. . .
بشینی جلوی آینه و زل بزنی به چشمهایت و هی خودت را نگاه کنیُ ونشناسیش . . .
خیابانهای صورتت، کوچه های چشمهایت ،پیچ در پیچای روحت حتی غریبه اند و
همه چیزش ناآشناست، به همه میتوانی دروغ بگویی، مگر آینه، الا خودت . . .

آدم است دیگر . . .

گاهی دلتنگی‌هایش آنقدر زیاد میشود که نسبت به خودش هم بیگانه می شود...